Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης

Ιθάκη - Κωνσταντίνος Καβάφης

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,

να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά, σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Δε σ' αγαπώ - Pablo Neruda

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,

σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:

σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,

μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,

μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,

και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου

τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,

σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:

σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,

που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,

που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη (απόσπασμα)

Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;

Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς

και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.

Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»

Μια στον αέρα μια στη μουσική,

εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω

κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.

Έτσι μιλώ για ‘σένα και για ‘μένα..

Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη

ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος

από παντού, για ‘σένα

μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.

Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,

σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,

πώς φιλάς, πώς λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,

πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.

Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.

Στροφή - Γιώργος Σεφέρης

Στιγμή, σταλμένη ἀπὸ ἕνα χέρι

ποὺ εἶχα τόσο ἀγαπήσει

μὲ πρόφταξες ἴσια στὴ δύση

σὰ μαῦρο περιστέρι.

Ὁ δρόμος ἄσπριζε μπροστά μου,

ἁπαλὸς ἀχνὸς ὕπνου

στὸ γέρμα ἑνὸς μυστικοῦ δείπνου...

Στιγμὴ σπυρὶ τῆς ἄμμου,

ποὺ κράτησες μονάχη σου ὅλη

τὴν τραγικὴ κλεψύδρα

βουβή, σὰ νὰ εἶχε δεῖ τὴν Ὕδρα

στὸ οὐράνιο περιβόλι.

2 αγαπημένα παλαιά Post

1 Νοεμβρίου 2011

Κλειδώνει άμεσα η επιστροφή στην δραχμή, μακρά και βαθειά ύφεση, κοινωνική αναταραχή κι ο Θεός βοηθός. Ευχαριστώ την γενιά του Πολυτεχνείου, τα κομματόσκυλα, τους κρατικοδίαιτους για το καλό που μου έμελαν στην καλύτερή μου ηλικία, να δουλεύω χωρίς αντίκρυσμα, και να ντρέπομαι για την μεγαλύτερη μου περηφάνια, το ότι είμαι Έλληνας. Στραφείτε στους γύρω σας, τους γνωρίζετε καλά όλα αυτά τα χρόνια, έκλεβαν την εφορία, έπερναν προμήθειες, εφοριακοί, δικηγόροι, γιατροί, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί κι ελεύθεροι επαγγελματίες. Κι αυτοί οι υπεράριθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, που χαράμισαν την ζωή και τα όνειρά τους για να κοροϊδεύουν το σύστημα και τον εαυτό τους χωρίς να παράξουν το παραμικρό εκτός από πρόσκαιρη ευημερία, τους λυπάμαι... Ευχαριστώ ιδιαίτερα τους επαγγελματίες πολιτικούς μας και τους εργοδότες τους, μεγαλοεπιχειρηματίες πετρελαιάδες, χαλυβουργάδες, φαρμακέμπορες, τσιμεντάδες, σουπερμαρκετάδες, που από κοινού, όχι μόνο κρατούσαν δέσμιο τον ελληνικό λαό σε μονοπώλια αρμέγοντάς τον και πλουτίζοντας στις πλάτες του, αλλά ανέκοπταν και την ανάπτυξη του, πετώντάς του παντεσπάνι και θέαμα. Ξερνάω μες το στόμα μου.

Καλή δύναμη για τα επόμενα χρόνια και ψυχική υγεία.

19 Ιανουαρίου 2012

Διάλογος μεταξύ 2 30άρηδων στην Ελλάδα:

-Που 'σαι ρε μαλάκα? Τι νέα?

-Τα ίδια ρε φίλε...σκατά. Εσύ?

-Κι εγώ, γάμησέ τα... Δεν κινείται τίποτα!

-Μαλάκα τι θα γίνει? Που πάει η κατάσταση?

-Τι να σου πω ρε φίλε... Εδώ δεν ξέρουν οι ίδιοι που το πάνε... Ό,τι κάτσει... δεν θα πεθάνουμε κιόλας...

-Άστα μαν μου... πάλι καλά που έχουμε και μια δουλίτσα... 3 κι 60, 3 κ 60... δόξα τω θεώ να λέμε...

-Εκεί καταντήσαμε... να δουλεύουμε χωρίς αντίκρυσμα και να λέμε δόξα τω θεώ... Τέρμα οι λεζάντες...

-Που θα πάει ρε φίλε, 30 είμαστε, στην καλύτερη μας ηλικία...θα στίψουμε την πέτρα...

-Ναι ρε γαμώτο... Να σκίσω τα πτυχία μου... Ποιος να το περίμενε αυτό πριν 10 χρόνια...

-Έτσι όπως τα κάναμε να τα φάμε...

-Αnyway... ρε φίλε χάρηκα που τα είπαμε... Μην πέφτουμε, κάτι καλό θα γίνει..

-Ναι ρε boy... κι εγώ χάρηκα... Άντε, καλό κουράγιο...

-Επίσης, φιλάκια...

-Ciao

Αλλού.

Η Ελλάδα καράβι ακυβέρνητο εδώ και χρόνια, κι οι Έλληνες ναύτες τυφλωμένοι από το φαγοπότι στο κατάστρωμα, δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνουμε κουπί. Το φαγητό ερχόταν από τα γειτονικά πλοία και οι καπετάνιοι, μας το έδιναν απλόχερα. Μόνο που ταυτόχρονα έδιναν και κομμάτια από το πλοίο ως αντάλλαγμα. Έδωσαν όλα τα κουπιά, το κατάρτι, τα πανιά. Έδωσαν και την άγκυρα οι αθεόφοβοι. Κι εμείς οι ναύτες είδαμε τον ήλιο να μας τυφλώνει τα μάτια και πάλι δεν καταλάβαμε πως έλειπε το πανί. Έμεινε μόνο το τιμόνι αλλά χωρίς την καρίνα, είναι κι αυτό άχρηστο, το καράβι δεν στρίβει. Το φαΐ λιγοστεύει μέρα με την μέρα, οι καπετάνιοι ζητούν πίσω τα ξεροκόμματα που μας πέταγαν. Κάποιοι ναύτες βλασφημούν για την συμφορά στην οποία είναι συνένοχοι και το γνωρίζουν. Άλλοι συνεχίζουν ανεπηρέαστοι να λιάζονται και να απολαμβάνουν λιγοστά ψιχουλάκια σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Άλλοι, μετρημένοι σε μια χόυφτα, με αγωνία ψάχνουν να πηδήξουν στο νερό για στεριά ή για γειτονικό καράβι. Αυτοί είναι οι νεότεροι και οι ικανότεροι. Φοβάμαι ότι οι τελευταίοι γνωρίζουν κολύμπι κι έχουν το θάρρος να βουτήξουν στα βαθυά. Το καράβι ερημώνει από νιάτα και γνώση. Το αμπάρι άρχισε να σαπίζει και βάζει νερά. Τα ικανά νεανικά μπράτσα είναι λίγα, δεν φτάνουν να το επισκευάσουν. Θα βουλιάξει.

Μετά από καιρό ταξιδιωτικής απραξίας, βρέθηκα για ένα 4ήμερο-διάλειμμα από την καθημερινότητα στο όχι και τόσο μακρινό Λονδίνο.

Αν και για πολλοστή φορά επισκέπτης της Ευρωπαϊκής μητρόπολης, πρώτη φορά χωρίς την ιδιότητα του φοιτητή. Στο Λονδίνο λοιπόν, είναι αδύνατο να μην συνεπαρθείς από την επιβλητικότητα της αρχιτεκτονικής, τους τεράστιους όγκους των κτιρίων, τα πλατιά πεζοδρόμια, και τους φρενήρεις ρυθμούς που οχήματα αλλά και πεζοί ακολουθούν κατά χιλιάδες σε κάθε γωνία και διαστάυρωση της πόλης. Αυτά όμως ήταν γνωστά, τα είχα ξαναδεί.

Αυτή η φορά ήταν διαφορετική. Αυτή την φορά, επαγγελματίας πια, έχοντας την έδρα μου μόνιμα στη Αθήνα-κατ'επιλογήν- περιηγήθηκα στην πόλη με μία πιο σκοπτική ματιά. Μία ματιά καθόλα αγχωτική και προβληματισμένη.

Παρασκευή πρωί και η διαστάυρωση Regent με Oxford είναι κατάμεστη από καταναλωτές όλων των πολιτισμών. Τα μαγαζιά ασφυκτυούν από κόσμο, η ατμόσφαιρα εντός των καταστημάτων είναι αποπνικτική. Έχω να δω αυτή την εικόνα στην Αθήνα από τα Χριστούγεννα του 2007. Όλοι τους κρατούν τις αγορές τους, συναθροίζονται και χαμογελούν με έναν καταφανή τόνο ικανοποιήσης στα πρόσωπα τους. Τα εστιατόρια και καφέ τριγύρω είναι γεμάτα θαμώνες που απολανβάνουν brunch 20 λιρών, ευθυμούν και ξαποσταίνουν, είτε για τη συνέχιση των αγορών είτε για να επιστρέψουν στα γραφεία τους. Η πόλη πεντακάθαρη από σκουπίδια, προσπάθησα με μανία να βρω λιγοστές γόπες (όχι για να τις καπνίσω). Υπερκαταναλωτικός λαός οι Άγγλοι θα μου πείτε...ναι θα συμφωνήσω.

Οι υπόλοιπες μέρες κύλησαν διαφορετικά. Ποιοτικός χρόνος με φίλους στο Νότινγκ Χιλ, lunch σε γραφικές γάστροπαμπ, απόλαυση μερικών ποτηριών ροζέ και update αφού τόσο καιρό είχαμε να βρεθούμε και πάλι μαζί. Πόσο ωραίο να βλέπεις τους παιδικούς σου φίλους να προοδεύουν και να αναγνωρίζονται ο καθένας στον τομέα του. Και η αναγνώριση....πόσο σπουδαίο συναίσθημα. Μαζί ξεκινήσαμε με όλα τα παιδιά, κοινά εφόδια, κοινές σπουδές, κοινές ευκαιρίες.

Διαφορετικές επιλογές, διαφορετικές πορείες. Η άποψη τους φανερά αποστασιοποιημένη από την ελληνική πραγματικότητα, προσαρμοσμένοι πλήρως στο νέο περιβάλλον. Παρόλα αυτά διόλου περιφρονυτικοί για την οικονομική παρακμή της πατρίδας, αντίθετα, ενημερωμένοι και συμπονετικοί.

Και ξαφνικά μου καρφώνεται η φράση από το πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο, για το κόστος ευκαιρίας. Η θυσία. Δεν μπορείς να κάνεις το ένα και να κάνεις και το άλλο. Οι επιλογές. Οι πορείες. Μαζί ξεκινήσαμε, αλλού βρεθήκαμε. Στην παραγωγικότερη ηλικία της ζωής μου, τρέχω σε έναν κυλυόμενο διάδρομο και μένω στο ίδιο σημείο. Στασιμότητα. Τα λόγια τους κοφτερά για το μέλλον της οικονομίας μας, επιβεβαιώνουν τους φόβους μου και λειαίνουν το όραμά μου. Πού μωρέ; Σε ποιά αγορά; Πού αποφάσισα να επενδύσω την δημιουργική μου σκέψη και την ενέργεια μου;

Όλα στην ζωή είναι θεμα επιλογών. Μου λείπει η ουσιαστική αναγνώριση, το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω να τρέχω ακόμα χωρίς να πίνω νερό. Μου λείπει η ποιοτική μου φοιτητική ζωή, μου λείπει η αισιοδοξία μου, μου λείπει το όραμα μου. Μου τα πήραν μέσα στην έδρα μου. Η κουβέντα με τους φίλους-τους αποστασιοποιημένους- με βοήθησε. Θα τα ξαναβρω όλα αυτά και πάλι μόνος μου. Το οφείλω στον εαυτό μου. Εδώ ή αλλού.

Απόσπασμα από τον Καπετάν Μιχάλη του Καζαντζάκη:

Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι τι θαύματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη πού μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου.

Τρομάζεις, γιατί από τη στιγμή που θα καταλάβεις πως υπάρχει η δύναμη αυτή, δεν μπορείς πια να βρείς δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις σου, για τη ζωή σου τη χαμένη, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους. Ξέρεις πια πως εσύ, όχι η τύχη, όχι η μοίρα, μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ότι και αν κάνεις, ότι και αν γίνεις, ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να περιγελάς όταν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο.

Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή ’ναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο και να ’ναι σίγουρος πως θα το φθάσει, γιατί ξέρει πως αν δεν λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θαύμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νούς δεν θα μπορούσε να μαντέψει: το αδύνατο γίνεται δυνατό.

Πάλι οι φρόνιμοι, οι λιγόπιστοι, δίνουν νηφάλιες, πολύ λογικές συμβουλές. Πως μπορεί λένε, μια σπίθα φώς να τα βάλει με τόσο παντοδύναμο σκοτάδι; Όμως ο αληθινός άνδρας δεν απελπίζεται. Ξέρει πως αυτός πως στον άτιμο αλλοπρόσαλλο τούτο κόσμο ζουν, ας είναι και σε λιγοστά στήθια, μερικές θεμελιακές αρχές, θυγατέρες του ανθρώπου, που αυτός τις έπλασε με ιδρώτα, αίμα και κλάματα, κι είναι αθάνατες. Οι περισσότερες γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Δύο είναι οι πιο τρανές: η ελευθερία και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Συνέντευξη της StudentHouse.gr στο www.growing.gr!!

Για το μήνα Δεκέμβριο παρουσιάζουμε τον Πάνο Βέργο, ιδρυτή του www.StudentHouse.gr

About Panos

Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στη Βούλα. Παράλληλα με τις σπουδές μου στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής Αθηνών, έκανα κάθε λογής δουλειά από service, λογιστήριο, πιστωτικό έλεγχο, Δημόσιες Σχέσεις σε club, event organizing και διάφορα άλλα πρόσκαιρα επαγγέλματα…Στα 25 μου αποφάσισα να παρακολουθήσω το μεταπτυχιακό «Επιχειρηματικότητα και νέο εγχείρημα» στο RSM (Rotterdam School of Management). Μετά από ένα χρόνο μελέτης και παρακολούθησης εκατοντάδων case study πετυχημένων και μή, η επιλογή της επιχειρηματικότητας σαν σταδιοδρομία ήταν η μοναδική. Η γέννηση της ιδέας του www.studenthouse.gr ήλθε μέσα στην βιβλιοθήκη, γράφοντας την πτυχιακή μου με θέμα «Καινοτομία ή αντιγραφή στο Ελληνικό e-business». Τα αποτελέσματα της έρευνας μου υπέδειξαν «αντιγραφή» (imitation) και δύο πολύ πετυχημένες παρεμφερείς ιστοσελίδες του εξωτερικού αποτέλεσαν την βάση για το σημερινό studenthouse.gr.

Πότε δημιούργησες την εταιρεία σου και τι προσφέρει αυτή?

Η επιστροφή μου στην Ελλάδα συνδέθηκε με την συγγραφή ενός αναλυτικού business plan και ενός εξαντλητικού bootstrapping έως ότου καταφέρω να βρω τον πολυπόθητο επενδυτή και τα αρχικά απαιτούμενα κεφάλαια. Παρά τους 9 μήνες αναμονής μπορώ να πω ότι βρήκα τον ιδανικό business angel, μία ομάδα οραματικών νέων ανθρώπων που μου εμπιστεύτηκαν εν λευκώ την ανάπτυξη της νέας εταιρίας.
Η studenthouse.gr είναι ένα κράμα πολύχρονης μεσιτικής εμπειρίας και γνώσης στις νέες τεχνολογίες, σε ένα καινοτόμο μοντέλο ανάπτυξης. Η υπηρεσία μας θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έχει κοινωνικό προσανατολισμό αφού προσθέτει καθαρή αξία και στις δύο πλευρές χρηστών, ενοικιαστές και ιδιοκτήτες, καταργώντας εντελώς την μεσιτική προμήθεια. Με άλλα λόγια, προσφέρουμε μία αμιγώς C2C υπηρεσία χωρίς απολύτως κανένα κόστος. Αντικείμενο μας αποτελεί αποκλειστικά η φθηνή ενοικίαση και η φοιτητική στέγη.

Ποιες είναι οι προσδοκίες σας στην StudentHouse.gr?

Η ιστοσελίδα μας www.studenthouse.gr ανέβηκε ζωντανά στα τέλη Σεπτεμβρίου 2010 και γνωρίζει ήδη σημαντική αποδοχή από το ευρύ κοινό. Το εγχείρημα είναι βασισμένο σε επιτυχημένες σελίδες του εξωτερικού, προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα. Απώτερος στόχος μας είναι η κατάργηση της μεσιτικής προμήθειας στην ενοικίαση και η συστηματική εκπαίδευση των χρηστών μας σε αυτή τη λογική. Ωστόσο, αναγνωρίζουμε ότι οι κανόνες της αγοράς δεν αλλάζουν με μαγικό ραβδί και γι’ αυτό στην StudentHouse.gr ακολουθούμε ένα μέσο-μακροχρόνιο πλάνο στρατηγικής, το οποίο απαιτεί συνεχή παρακολούθηση κι υπομονή. Ευελπιστούμε πως το εγχείρημά μας θα κυοφορήσει τη νέα γενιά μεσιτείας, μέσω (α λα Σούμπετερ) «δημιουργικής καταστροφής» της ήδη υπάρχουσας μεσιτικής αγοράς.
Πολύ πρόσφατα ήμασταν οι ίδιοι φοιτητές και γνωρίζουμε τις πραγματικές ανάγκες και τους περιορισμένους πόρους που διαθέτει ένας φοιτητής. Η φοιτητική αγορά είναι μια ευαίσθητη κατηγορία η οποία αξίζει βελτίωσης. Στην κατεύθυνση αυτή δουλεύουμε καθημερινά και υποσχόμαστε ότι οι υπηρεσίες μας σύντομα, θα καταφέρουν να προσδώσουν μία άλλη αναβαθμισμένη και ποιοτικότερη οπτική στην φοιτητική ζωή και τους χρήστες μας.

Γιατί αποφάσισες να ξεκινήσεις μια δραστηριότητα μόνος?

Η επιχειρηματικότητα είναι μία συναρπαστική και ταυτόχρονα εθιστική διαδικασία. Η δημιουργία αξίας από μία ιδέα αποτελεί μοναδικό κίνητρο και η αίσθηση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο είναι αναντικατάστατη. Η εμπειρία μου δύο χρόνων στην Ολλανδία, μία χώρα υπόδειγμα επιχειρηματικότητας, ενίσχυσε την επιθυμία μου για ανάληψη επιχειρηματικής δράσης. Επιπλέον, ευτύχησα να γνωρίσω άτομα με έντονο επιχειρηματικό ενδιαφέρον και δραστηριότητα, καθηγητές που καλλιεργούσαν την επιχειρηματικότητα σαν σταδιοδρομία, κι η εξέλιξη ήλθε σαν φυσικό επακόλουθο. Ουσιαστικά όμως, η επιχειρηματικότητα δεν είναι μία μοναχική διαδικασία, αλλά απαιτεί άξιους συνεργάτες, συμπληρωματικές ικανότητες και γνώσεις και γενικότερα μία πολυσυλλεκτική ομάδα που να φέρνει εις πέρας τους καθημερινούς αλλά και τους μακροχρόνιους στόχους.

Τι συμβουλές δίνεις για τους νέους επιχειρηματίες out there!

Απαραίτητο συστατικό αποτελεί η πίστη στην ιδέα σου. Αν δεν πιστέψεις ο ίδιος δεν θα πείσεις και κανέναν να αγοράσει. Η ιδέα δεν αρκεί από μόνη της να πετύχει ένα εγχείρημα, χρειάζεται και μία δυνατή ομάδα, τα μέλη της οποίας να αλληλοσυμπληρώνουν γνώσεις κι εργασία. Υποχρέωση του νέου επιχειρηματία αποτελεί η ανάλυση της ιδέας, της αγοράς, του marketing και των οικονομικών μεγεθών, αν γίνεται, με ένα Business Plan (υπάρχουν αμέτρητα δωρεάν δείγματα BP στο δίκτυο). Η εύρεση κεφαλαίου έρχεται τελευταία, κι αν όλα τα παραπάνω γίνουν σωστά, αργά ή γρήγορα το κεφάλαιο ακολουθεί. Ειδικά στην Ελλάδα οι αντιξοότητες είναι πολλές, γραφειοκρατία, φόροι κι αστάθμητοι παράγοντες εμφανίζονται συνεχώς. ΥΠΟΜΟΝΗ. Αν πραγματικά η ιδέα σου αξίζει πρέπει να τα υπομείνεις και να προχωρήσεις, η επιχειρηματικότητα νομίζω είναι μία διαρκής κούρσα μετ’ εμποδίων. Φράση κλειδί: niche market. Η ευκαιρία κρύβεται εκεί που δεν ενδιαφέρεται να δει μία μεγάλη επιχείρηση. Μία startup ενδείκνυται να ξεκινάει από μία πτυχή της αγοράς και να αναπτύσσεται μελλοντικά. Start small, think big. Τέλος, ένας καλός δικηγόρος κι ένας καλός λογιστής είναι βέβαιο ότι θα σου γλιτώσουν χρήματα.

Ποια είναι η άποψή σου για την οικονομική κρίση?

Η ελληνική κρίση είναι απόρροια διαχρονικής ανοργανωσιάς και νοοτροπίας ολόκληρου λαού για εύκολο και γρήγορο χρήμα. Δεν είναι μόνο θέμα κακής διαχείρισης αυτών που μας κυβερνούν, έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης. Ωστόσο, η κάθε οικονομική κρίση κρύβει ευκαιρίες στις οποίες πρέπει όλοι να είμαστε ανοιχτοί και ετοιμοπόλεμοι. Δυστυχώς στην Ελλάδα, από τη μία η επιχειρηματικότητα δεν επιβραβεύεται, αφού θεωρείται συνυφασμένη με την απάτη και την αισχροκέρδεια, από την άλλη και οι ίδιοι οι Έλληνες δεν την επιζητούν αφού μία καρέκλα στο δημόσιο ή σε κάποια υπαλληλική θέση που να εξασφαλίζει σταθερότητα κι ασφάλεια είναι ευκολότερη. Η πικρή αλήθεια είναι ότι, μόνο με σοβαρή επιχειρηματικότητα και εξωστρέφεια θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε την δεινή αυτή συγκυρία για τον τόπο και συνεπώς, αξιόλογες επιχειρηματικές προσπάθειες οφείλουν να γνωρίζουν την συμπαράσταση και της Πολιτείας. Προσωπικά, δεν είδαμε πουθενά αυτή τη βοήθεια παρά μόνο σε εξαγγελίες.

Πιστεύεις ότι η κρίση επηρεάζει την πορεία της εταιρίας σου?

Η StudentHouse.gr έρχεται σε μία περίοδο ιδανική να εξυπηρετήσει ειδικά τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, προσφέροντας ποιοτική υπηρεσία με μηδενικό κόστος. Υπό αυτή την έννοια, υπάρχει πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της εταιρίας μας. Σίγουρα η κρίση μας κάνει περισσότερο προσεκτικούς στις κινήσεις μας, κάτι που τελικά είναι θετικό. Βαδίζουμε σύμφωνα με το πλάνο μας σταθερά και με συνέπεια κι ήμαστε αρκετά αισιόδοξοι.

Τι έχεις να δηλώσεις στους αναγνώστες του growing.gr;

Καθημερινά προσπαθώ να πείσω τους φίλους μου ότι η επιχειρηματικότητα δεν είναι κάτι επικίνδυνο. Αντίθετα ένας επιχειρηματίας υπολογίζει πάντα τους κινδύνους πριν προχωρήσει. Η αντίληψη του επιχειρηματία risk lover δεν ισχύει, αφού με γνώμονα πρώτα τη βιωσιμότητα της επιχείρησης και μετά το κέρδος, ο επιχειρηματίας προφυλάσσεται κατά του υπέρμετρου ρίσκου και των κινδύνων. Στροφή στην επιχειρηματικότητα λοιπόν για τους αναγνώστες σας ως επιλογή καριέρας… «Τα λεφτά είναι στο πεζοδρόμιο και δεν σκύβει να τα πιάσει κανείς».

Μία παρολίγον νίκη.

Ό,τι κάνεις στην ζωή πολλές φορές δεν γνωρίζεις τον λόγο. Καταπιάνεσαι με διάφορα με άγνωστο σκοπό, δίχως να μπορείς να εξηγήσεις ούτε στον εαυτό σου, γιατί συνεχώς προσθέτεις κι άλλες ευθύνες στο ήδη βεβαρυμένο σου πρόγραμμα. Η ζωή όμως τι άλλο είναι από μια συνεχής αναζήτηση της ακριβούς θέσης σου σε αυτό το σύμπαν. Ποιος την ξέρει? Δεκάδες σημαντικές ευκαιρίες θα παρουσιαστούν στην ζωή σου, άλλες εμφανείς κι άλλες καλά κρυμμένες. Τις ορατές θα τις δεις και θα τις εκμεταλλευτείς (μπορεί και να αποτύχεις), ή θα τις προσπεράσεις αν σου φαντάζουν δυσθεώρητες. Τις κρυφές είτε δεν θα τις δεις καθόλου, ή θα τις ανακαλύψεις κατά τη διάρκεια μίας διαδρομής. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η πάροδος του χρόνου φέρνει εμπειρίες, εικόνες κι ακούσματα τα οποία εν αρχή, είναι άγνωστα που θα καταλήξουν. Αποφασίζεις να εμπλακείς σε κάτι ανώτερο από εσένα, δεν το ελέγχεις, αντίθετα μπορεί να σε ελέγξει, να σε καταπιεί, να σε αλλοτριώσει. Προβάλλεις τις αρχές σου και τα επιχειρήματά σου στο κλειστό περιβάλλον σου. Είσαι ικανός, εύστροφος, ηγετικός. Κάνεις το ίδιο δημόσια. Είσαι γραφικός, ωραιοπαθής, υστερόβουλος. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Είσαι δυϊκός χαρακτήρας. Το ξέρεις καλά. Στο τέλος κάποιοι σε πιστεύουν, για χαβαλέ ή γιατί βαριούνται να σκεφτούν. Σκέφτεσαι εσύ και γι'αυτούς κι αυτό τους διευκολύνει. Άλλοι σκεπτόμενοι κι οι ίδιοι, ταυτίζονται. Κι η πλειοψηφία γυρνάει την πλάτη. Εσύ δεν σταματάς όμως, ο αγώνας είναι προσωπικός, χωρίς ακριβή αίτια εν τη γενέσει του. Δεν σε νοιάζει τόσο ο λόγος των τρίτων, επειδή έστω κι επιπόλαια νιώθεις ότι γοητεύεσαι από την διαδικασία, πιστεύεις, κινητοποιείσαι, επιχειρηματολογείς, πείθεις, παθιάζεσαι παραπάνω, νιώθεις την αγωνία στο αποκορύφωμα του αποτελέσματος. Και στο τέλος... χάνεις. Προσγειώνεσαι κι απογοητεύεσαι. Γνωρίζεις την ήττα. Αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να την διαχειριστείς. Νομίζεις ότι είναι άδικο και θες τον χρόνο σου. Κι όμως, την έχεις βιώσει σε κάθε ξεκίνημα, στο πρώτο περπάτημα, στο ποδήλατο, στο γράψιμο, στο φιλί... Συνειδητοποιείς αμέσως ότι η διαδρομή μόλις ξεκίνησε, και πάλι από μία ήττα. Η ιστορία είναι κυκλική. Χαμογελάς και παίρνεις θέση στην αφετηρία.

Η νίκη έχει χίλιους πατέρες. Η ήττα είναι ορφανή. JFK

Όχι άλλοι επαναστάτες του καναπέ!!

Ιδού σας παρουσιάζω το μανιφέστο της υποψηφιότητάς μου, στον ενοποιημένο Δήμο Βάρης, Βούλας και Βουλιαγμένης στις επερχόμενες εκλογές, με υποψήφιο Δήμαρχο, τον Γρηγόρη Κωνσταντέλλο. Είναι το κείμενο που τυπώθηκε σε λίγα μόνο φυλλάδια και μοιράστηκε χέρι χέρι σε γνωστούς αποκλειστικά, χωρίς να ρυπαίνει την πόλη...και εστάλη σε όλους τους φίλους του facebook ηλεκτρονικά. Αν αναρωτιέστε γιατί καταπιάστηκα με ένα τέτοιο σκοπό, η απάντηση είναι εύλογη. Δεν μπορούμε άλλο οι νέοι να είμαστε οι επαναστάτες του καναπέ:

"Η απόφαση μου της ενασχόλησης με τα κοινά, ήρθε ως φυσική απόρροια της αγανάκτησης που νιώθω για την σημερινή εικόνα της χώρας μας και της άδικης αντιμετώπισης που βιώνει η γενιά μας. Οι απαράδεκτες συνθήκες που δημιουργήθηκαν με την δική μας ανοχή και υποστήριξη, μας καθιστούν όλους συμμέτοχους.

Στόχος μου στον νέο Δήμο, δεν είναι άλλος από την εξοικείωση με την τοπική αυτοδιοίκηση και την απόκτηση γόνιμης εμπειρίας στα κοινά. Αποστρέφομαι τις πολιτικές υποσχέσεις και δεσμεύσεις, αλλά κι οποιαδήποτε πρακτική συνυφασμένη με παλιές κακές συνήθειες.

Σε όλη μου τη ζωή ήμουν ρηξικέλευθος, ασυμβίβαστος και δίκαιος. Με αυτές τις αρχές θα επιχειρήσω να εμπλακώ στις υποθέσεις του νέου Δήμου. Αντίθετα, πρώτος θα αποσυρθώ εάν με λύπη μου διαπιστώσω, ότι η δράση μου δεν επαρκεί ώστε να παίξει ρόλο στην αλλαγή που με πάθος υποστηρίζω.

Είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ακράδαντα ότι αυτός ο τόπος δεν είναι υπό κατεδάφιση, αλλά υπό κατασκευή εκ θεμελίων και χρέος όλων όσων νομίζουν ότι μπορούν να προσφέρουν ουσιαστικά, είναι η συμμετοχή σε αυτή την αναδόμηση.

Ο αρχηγός του Συνδυασμού μου «Βάρη, Βούλα, Βουλιαγμένη, Πόλεις για να ζεις», Γρηγόρης Κωνσταντέλλος, κατάφερε να με εμπνεύσει και να με πείσει στην συσστράτευσή αυτή, των ευγενών και νέων δυνάμεων.

Αν συμφωνείς ότι πραγματικά μπορώ να συνεισφέρω, δώσε μου την ευκαιρία στις επερχόμενες εκλογές, να γνωρίσω εκ των έσω τα προβλήματα του Δήμου μας και να επηρεάσω στον βαθμό που μπορώ θετικά τις εξελίξεις, εκπροσωπώντας τη νέα γενιά και τις ανάγκες της."

ΥΓ: Όλες οι απαντήσεις εδώ:

http://www.konstantellos.gr/

Κατουρημένα βρακιά και επιδέξιες γλώσσες.

webisode 4,season 2

Καιρό πολύ είχα να γράψω στον ιστότοπό μου, και να λοιπόν που ήρθε η ώρα μου πάλι. Πρόσφατα βρέθηκα σε έναν κοσμικό γάμο και αντίκρισα με λύπη έναν ξεπεσμένο πολιτικό πρώτης γραμμής, να περιφέρεται μαριονετίζοντας και χαμογελώντας σε όλους, σαν όλα να ήταν πολύ αστεία. Οι παραβρισκόμενοι δεν του έδιναν σημασία κι ο δύσμοιρος έμπαινε μέσα στα πηγαδάκια και προσπαθούσε και πάλι να γίνει αρεστός με το σαρδόνιο χαμόγελό του. Πραγματικά ήταν η αξιολύπητη καρικατούρα της δεξίωσης. Πώς αλλάζουν τα πράγματα και πώς από πρωταγωνιστής καταντάς περιθώριο και ανυπόληπτος. Το χάρηκα να είμαι ειλικρινής, χρόνια πετύχαινα τον συγκεκριμένο να σέρνεται μεθυσμένος ξημερώματα σε trendy bar του Κολωνακίου και να παρακαλάει μπας και γνωρίσει καμία στραβή να ερωτευτεί την θέση του. Anyway, δεν ήταν ο γάμος αυτός ο λόγος της σημερινής μου φλυαρίας. Αυτός ήταν ένα ακόμα επιχείρημα για να αρχίσουν όλοι οι σκεπτόμενοι της ηλικίας μου, αυτοί που διαβάζουν κι αυτό τον εσωτερικό μονόλογο άλλωστε, οι γενιές δηλαδή που θα πληρώσουν τις πισίνες και τα σκάφη των μεγαλογιατρών, δικηγόρων, εφοριακών, πολεοδόμων, σαπιοπολιτικάντηδων, αμόρφωτων κι απαίδευτων που ενίοτε κατέλαβαν οποιαδήποτε εξουσία, θώκο, δημόσιο αξίωμα και σφραγίδα, ότι η εποχή που ο πολιτικός ήταν σε βάθρο και στο απυρόβλητο αρχίζει επιτέλους να σβήνει. Η κατάστασή μας σήμερα, απέδειξε ότι όσοι είχαν το μέλι μπροστά τους τελικά άπλωσαν το κουλό τους και το βούτηξαν μέσα μέχρι τα μπούνια, λίγδωσαν τόσο που η χώρα έγινε περίγελος διεθνώς, κι όποιος έτυχε να ζει έξω, βίωσε αυτή την εικόνα ντροπής και απαξίωσης βαθειά μέσα του. Μεγαλωμένοι από μία γενιά γονέων, αποχαυνωμένα πιστά γραναζάκια του δικομματισμού, της ψευτοαριστεράς και των χουντικών καταλοίπων, που μάσησαν το κουτόχορτο μέχρι που τους το έκαναν κλύσμα, αρχίζουμε να ξυπνάμε λίγο από τον λήθαργο της εποχής. Νομίζω πως καθένας που θεωρεί τον εαυτό του ένα βήμα μπροστά από τους γονείς του (που όλη μέρα τους βρίζει παρεμπιπτόντως) οφείλει να μην επιτρέψει σε άλλα σαπάκια, λαϊκιστές, κλέφτες, χαραμοφάηδες, λαοπλάνους, δημοκόπους, κι ό,τι σε στολίδι περιλαμβάνει το μενού, να παραμείνουν στον δημόσιο βίο (συμπεριλαμβανομένης και της νεωτερίστριας Ντόρας). Την κατάσταση αυτή δεν την προκαλέσαμε εμείς, ούτε οι συνομήλικοι μας που βλέπουν τα καλοκαίρια να μην μπορούν να πάνε διακοπές-πάλι- και που θεωρούν επιτυχία να δουλεύουν σαν assistant junior product account area manager με μισθό ανειδίκευτου. Δεν την προκαλέσαμε, όμως την ανεχτήκαμε, και την συντηρήσαμε και την επιβραβεύσαμε κάθε φορά που ψηφίζαμε-που να μου κοπεί το χέρι- έναν από τους γνωστούς απατεώνες που σήμερα τρώνε γιαουρτάκια στη μούρη γύρω από την Πατριάρχου Ιωακείμ. Που όταν ο γείτονας μας, αν και δημόσιος υπάλληλος έσκαγε στην γειτονιά με καινούριο φουσκωτό και εξοχικό στο Πόρτο Χέλι, σκεφτόμασταν πώς να γλείψουμε καμιά ποδιά να τρυπώσουμε κι εμείς. Και δωσ’του προεκλογική περίοδος πάλι, και δώσ’του παρακάλι και δωσ’του ρουσφέτι. Νισάφι πια τεμπέλη που έμαθες στο ζήτα. Επανερχόμενος στο αντικείμενο του οίστρου μου, υπάρχει μία γενιά νέων ανθρώπων λοιπόν, με ανοιχτό πνεύμα, που δεν στρατεύτηκε στα καλύτερα της χρόνια σε ιδέες, σημαίες και στερεότυπα, αλλά αντίθετα άνοιξε τα αυλάκια του εγκεφάλου της και ευχήθηκε να προοδεύσει πρώτα προσωπικά, και μετά κοινωνικά, που φρόντισε να αγαπά τον εαυτό της πρώτα και μετά τον διπλανό της, που είναι ικανή να αναλάβει δράση πολιτική και να πείσει και να μεταπείσει, ότι αυτή η χώρα δεν είναι υπό κατεδάφιση, αλλά υπό κατασκευή εκ θεμελίων. Ας αφήσουμε αυτά περί συλλογικότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης για αυτούς που μια ζωή βολεύονταν πίσω από τις πλάτες άλλων. Ο συνδικαλισμός μας έφαγε σε αυτή τη χώρα, οι εργατοπατέρες και το δίκιο του δίπλα. Κοίτα ρε την καμπούρα σου, κάνε το καλό εσύ για πάρτι σου κι όταν κάνουν όλοι το ίδιο, το καλό θα είναι συλλογικό. Πόσα χρόνια θες να το καταλάβεις; Πλατειάζω πάλι…έλεγα ότι αυτά τα ικανά άτομα είναι πλέον πολλά. Είναι δραστήρια, αυτόφωτα, ρηξικέλευθα, ανυπάκουα και ορεξάτα. Κατέχουν μόρφωση, πνευματική ευγένεια, ευστροφία και χαρακτήρα ανώτερο των προκλήσεων και των περιστάσεων. Είναι τα παιδιά που διοργανώνουν εκθέσεις design και καινοτομίας, στήνουν εταιρίες, γράφουν διατριβές και κάνουν πρακτικές σε νοσοκομεία της Γερμανίας, προσθέτουν αξία, σιχαίνονται οτιδήποτε έχει να κάνει με δημόσιο χαρακτήρα, πιστεύουν στην ιδιωτική πρωτοβουλία και αποστρέφονται τις επιδοτήσεις και τους χορηγούς. Είναι στις επάλξεις για δικό τους όφελος. ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ. Όχι του δίπλα, δικό τους. Γιατί ξέρουν ότι το δικό τους είναι και του δίπλα εν τέλει. Αυτά πρέπει να φαντάζουν πρότυπα, γιατί όχι και μελλοντικοί οδηγοί των εξελίξεων. Οφείλουμε να τα αναγνωρίσουμε και να τα στηρίξουμε. Αρκετά με τους κομπάρσους καρπαζοεισπράκτορες της ζωής που έγλειψαν σκατωμένα βρακιά ή κληρονόμησαν από τα σάλια του πατέρα τους, μεγαλογλείφτη κώλων. (Αυτό πήγαινε για τον φουκαρά τον πολιτικό που εθεάθη μάταια να περιφέρεται στον κοσμικό γάμο που παραβρέθηκα πρόσφατα).