Καιρό πολύ είχα να γράψω στον ιστότοπό μου, και να λοιπόν που ήρθε η ώρα μου πάλι. Πρόσφατα βρέθηκα σε έναν κοσμικό γάμο και αντίκρισα με λύπη έναν ξεπεσμένο πολιτικό πρώτης γραμμής, να περιφέρεται μαριονετίζοντας και χαμογελώντας σε όλους, σαν όλα να ήταν πολύ αστεία. Οι παραβρισκόμενοι δεν του έδιναν σημασία κι ο δύσμοιρος έμπαινε μέσα στα πηγαδάκια και προσπαθούσε και πάλι να γίνει αρεστός με το σαρδόνιο χαμόγελό του. Πραγματικά ήταν η αξιολύπητη καρικατούρα της δεξίωσης. Πώς αλλάζουν τα πράγματα και πώς από πρωταγωνιστής καταντάς περιθώριο και ανυπόληπτος. Το χάρηκα να είμαι ειλικρινής, χρόνια πετύχαινα τον συγκεκριμένο να σέρνεται μεθυσμένος ξημερώματα σε trendy bar του Κολωνακίου και να παρακαλάει μπας και γνωρίσει καμία στραβή να ερωτευτεί την θέση του. Anyway, δεν ήταν ο γάμος αυτός ο λόγος της σημερινής μου φλυαρίας. Αυτός ήταν ένα ακόμα επιχείρημα για να αρχίσουν όλοι οι σκεπτόμενοι της ηλικίας μου, αυτοί που διαβάζουν κι αυτό τον εσωτερικό μονόλογο άλλωστε, οι γενιές δηλαδή που θα πληρώσουν τις πισίνες και τα σκάφη των μεγαλογιατρών, δικηγόρων, εφοριακών, πολεοδόμων, σαπιοπολιτικάντηδων, αμόρφωτων κι απαίδευτων που ενίοτε κατέλαβαν οποιαδήποτε εξουσία, θώκο, δημόσιο αξίωμα και σφραγίδα, ότι η εποχή που ο πολιτικός ήταν σε βάθρο και στο απυρόβλητο αρχίζει επιτέλους να σβήνει. Η κατάστασή μας σήμερα, απέδειξε ότι όσοι είχαν το μέλι μπροστά τους τελικά άπλωσαν το κουλό τους και το βούτηξαν μέσα μέχρι τα μπούνια, λίγδωσαν τόσο που η χώρα έγινε περίγελος διεθνώς, κι όποιος έτυχε να ζει έξω, βίωσε αυτή την εικόνα ντροπής και απαξίωσης βαθειά μέσα του. Μεγαλωμένοι από μία γενιά γονέων, αποχαυνωμένα πιστά γραναζάκια του δικομματισμού, της ψευτοαριστεράς και των χουντικών καταλοίπων, που μάσησαν το κουτόχορτο μέχρι που τους το έκαναν κλύσμα, αρχίζουμε να ξυπνάμε λίγο από τον λήθαργο της εποχής. Νομίζω πως καθένας που θεωρεί τον εαυτό του ένα βήμα μπροστά από τους γονείς του (που όλη μέρα τους βρίζει παρεμπιπτόντως) οφείλει να μην επιτρέψει σε άλλα σαπάκια, λαϊκιστές, κλέφτες, χαραμοφάηδες, λαοπλάνους, δημοκόπους, κι ό,τι σε στολίδι περιλαμβάνει το μενού, να παραμείνουν στον δημόσιο βίο (συμπεριλαμβανομένης και της νεωτερίστριας Ντόρας). Την κατάσταση αυτή δεν την προκαλέσαμε εμείς, ούτε οι συνομήλικοι μας που βλέπουν τα καλοκαίρια να μην μπορούν να πάνε διακοπές-πάλι- και που θεωρούν επιτυχία να δουλεύουν σαν assistant junior product account area manager με μισθό ανειδίκευτου. Δεν την προκαλέσαμε, όμως την ανεχτήκαμε, και την συντηρήσαμε και την επιβραβεύσαμε κάθε φορά που ψηφίζαμε-που να μου κοπεί το χέρι- έναν από τους γνωστούς απατεώνες που σήμερα τρώνε γιαουρτάκια στη μούρη γύρω από την Πατριάρχου Ιωακείμ. Που όταν ο γείτονας μας, αν και δημόσιος υπάλληλος έσκαγε στην γειτονιά με καινούριο φουσκωτό και εξοχικό στο Πόρτο Χέλι, σκεφτόμασταν πώς να γλείψουμε καμιά ποδιά να τρυπώσουμε κι εμείς. Και δωσ’του προεκλογική περίοδος πάλι, και δώσ’του παρακάλι και δωσ’του ρουσφέτι. Νισάφι πια τεμπέλη που έμαθες στο ζήτα. Επανερχόμενος στο αντικείμενο του οίστρου μου, υπάρχει μία γενιά νέων ανθρώπων λοιπόν, με ανοιχτό πνεύμα, που δεν στρατεύτηκε στα καλύτερα της χρόνια σε ιδέες, σημαίες και στερεότυπα, αλλά αντίθετα άνοιξε τα αυλάκια του εγκεφάλου της και ευχήθηκε να προοδεύσει πρώτα προσωπικά, και μετά κοινωνικά, που φρόντισε να αγαπά τον εαυτό της πρώτα και μετά τον διπλανό της, που είναι ικανή να αναλάβει δράση πολιτική και να πείσει και να μεταπείσει, ότι αυτή η χώρα δεν είναι υπό κατεδάφιση, αλλά υπό κατασκευή εκ θεμελίων. Ας αφήσουμε αυτά περί συλλογικότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης για αυτούς που μια ζωή βολεύονταν πίσω από τις πλάτες άλλων. Ο συνδικαλισμός μας έφαγε σε αυτή τη χώρα, οι εργατοπατέρες και το δίκιο του δίπλα. Κοίτα ρε την καμπούρα σου, κάνε το καλό εσύ για πάρτι σου κι όταν κάνουν όλοι το ίδιο, το καλό θα είναι συλλογικό. Πόσα χρόνια θες να το καταλάβεις; Πλατειάζω πάλι…έλεγα ότι αυτά τα ικανά άτομα είναι πλέον πολλά. Είναι δραστήρια, αυτόφωτα, ρηξικέλευθα, ανυπάκουα και ορεξάτα. Κατέχουν μόρφωση, πνευματική ευγένεια, ευστροφία και χαρακτήρα ανώτερο των προκλήσεων και των περιστάσεων. Είναι τα παιδιά που διοργανώνουν εκθέσεις design και καινοτομίας, στήνουν εταιρίες, γράφουν διατριβές και κάνουν πρακτικές σε νοσοκομεία της Γερμανίας, προσθέτουν αξία, σιχαίνονται οτιδήποτε έχει να κάνει με δημόσιο χαρακτήρα, πιστεύουν στην ιδιωτική πρωτοβουλία και αποστρέφονται τις επιδοτήσεις και τους χορηγούς. Είναι στις επάλξεις για δικό τους όφελος. ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ. Όχι του δίπλα, δικό τους. Γιατί ξέρουν ότι το δικό τους είναι και του δίπλα εν τέλει. Αυτά πρέπει να φαντάζουν πρότυπα, γιατί όχι και μελλοντικοί οδηγοί των εξελίξεων. Οφείλουμε να τα αναγνωρίσουμε και να τα στηρίξουμε. Αρκετά με τους κομπάρσους καρπαζοεισπράκτορες της ζωής που έγλειψαν σκατωμένα βρακιά ή κληρονόμησαν από τα σάλια του πατέρα τους, μεγαλογλείφτη κώλων. (Αυτό πήγαινε για τον φουκαρά τον πολιτικό που εθεάθη μάταια να περιφέρεται στον κοσμικό γάμο που παραβρέθηκα πρόσφατα).
No comments:
Post a Comment